Wij vertrekken vanuit een integratieve visie op de ontwikkeling van het kind én van de ouders of andere zorgfiguren.
 

Een kind beschikt over aanlegfactoren (kwaliteiten, kwetsbaarheden en beperkingen) die sterk bepaald worden door genetica, het leven in de baarmoeder, de periode rond de geboorte en de eerste levensjaren. Wij zijn ervan overtuigd dat kinderen niet zo ‘maakbaar’ zijn dan wel eens gedacht wordt. Bovendien heeft één op de vijf kinderen een eerder ‘aparte’ ontwikkeling. In het bijzonder voor deze groep willen wij ons inzetten opdat die kinderen maximaal de kans zouden krijgen om hun sterktes te ontwikkelen en te leren omgaan met hun kwetsbaarheden.
 

Er is uiteraard geen groei mogelijk zonder vorm van relatie en men kan ook zeggen dat er geen relatie is zonder vorm van hechting. De eerste drie levensjaren en vooral de eerste negen maanden zijn erg bepalend voor het dominante type van hechting in de verschillende relaties die nadien worden aangegaan. Toch willen we benadrukken dat we gehechtheid steeds breed en in een dynamisch perspectief en wisselend ten opzichte van verschillende zorgfiguren willen benaderen.
 

De ontwikkeling van de zorgcontext is evenzeer een verhaal van sterktes en kwetsbaarheden. Zo zijn er de eigen voorgeschiedenis en de angsten, dromen en verwachtingen om een goede ouder/zorgfiguur te zijn. Zich hiervan bewust zijn en inzicht verwerven, daar kan aan gewerkt worden. Dit maakt dat de ontwikkeling van de zorgcontext dynamischer, meer ‘maakbaar’ en meer aanpasbaar is dan de kwetsbaarheden van het kind. Hierbij willen we dan wel weer benadrukken dat we ons ver weg houden van een rechtlijnig oorzaak-gevolg denken en ouders niet met schuld willen beladen. Ouders/zorgfiguren zijn immers in de eerste plaats een onmisbaar deel van de oplossing van problemen.